همیشه دیر می کنیم ، یادمان می رود و زود فراموش می کنیم ، بعضی اسم ها برایمان تکراری می شود ، بعضی تاریخ ها را هیچوقت به خاطر نمی سپاریم در عوض دلمان به خیلی چیزها خوش است . بگذریم . خواستم در وبلاگم از شهدای روستایمان بنویسم ، دیدم چیزی ندارم و دستم خالی است . از شهید نوشتن خیلی سخت است . راستش چند روز دیگر با بچه ها راهی شلمچه ایم . نمی دانم شلمچه کجاست هیچ درکی از جغرافیا و حس و حال آنجا ندارم . البته کسانی که به آنجا رفته اند برایم چیزهایی گفته اند . پدر شهید آذر وقتی اسم شلمچه می آید ، بند اشکش همینطوری وا می شود . انگار همین دیروز علی اصغر شهید شده است . این سرزمین با عزیرانمان چه کرد ؟ من که نمی دانم !